ფიქრები აფხაზეთზე
ფიქრები აფხაზეთზე
იყო თუ არა კონფლიქტი გარდაუვალი?
გაგრძელება
გულწრფელად რომ ვთქვათ ყველასათვის ცხადი იყო რომ ამ პერიოდშიც კი ფაქტიურად კი არა, რაც გამორიცხულია, ფორმალურადაც კი არ იყო აფხაზეთის რესპუბლიკა დამოუკიდებელი. ( ის ედიოდა ა/კ ფედერაციაი და შემდგომ საბჭოტაკავსირში). ასე რომ აფხაზ ერს ხსოვნა როგორც დამოუკიდებელი ეთნოსისა და ქვეყნისა არც შეიძლება თუნდაც ქებვეცნობიერში ჩალექვოდა არა თუ ცნობიერში გასჩენოდა. ალბათ ეს იყო ყველაზე დიდი გამაღიზიანებელი ფაქტორი ქართველებისათვის როდესაც აფხაზთა მხრიდან სეპარატიზმს აწყდებოდნენ. მით უმეტეს როდესაც ეს დამოუკიდებლობისათვის მერძოლ სქართველოს და ერიოვნულ მოძრაობას ლამისაა მთავარ დამაბრკოლებელ ფაქტორად ექცა (სამაჩაბლოსთან ერთად). ეს იწვევდა უკიდურეს გაუცხოებას ქართველთა და აფხაზთა შორის. მაინც როგორ შეიძლებოდა წარმართულიყო ურთიერობები რომ არა ომი? შეიძლებოდა თუ არა აფხაზთა და ქართველთა მშვიდობიანი თანაარსებობა ერთ სახელმწიფოს შემადგენლობაში? რომ არა ომი და რომ არა რუსეთის ფაქტორი? სამწუხაროდ შეიძლება ითქვას რომ თუნდაც რუსული ფაქტორის გარეშე იმ ლიდერებით რაც იმ პერიოდში ქართველებსა და აფხაზებს გვარგუნა ბედა ალბათ გაგვიჭირდებოდა, თუმცა ერთიცაა, რომ არა რუსული ფაქტორი შეიძლებოდა ჩვენს ერებს უფრო გონიერი მმართველები გვყოლოდა!
რა რეალობაა აფხათზა თვითგამორკვევის საკითხში დემოკრატიულ პირობებში? დავუშვათ არაა აქვთ აფხაზებს ხსოვნა დამოუკიდებელი სახელმწიფოდ არსებობისა მაგრამ ახლა აქვთ სურვილი, რა არა აქვთ უფლება, ცოტა მაგალითი ვიცით დღევანდელ სინამდვილეში არასოდეს რომ არ ქონიათ სახელმწიფო და დღეს დამოუკიდებელი ქვეყნები არიან და გაეროში ყელყელაობენ თავიანთი წარმომადგენლებითა და ჩვენთან დაკავშირებულ თუ ურთულეს საერთასორისო მნიშვნელობის რეზოლუციების არათუ შემუშავებაში მიღებაშიც კი იღებენ ხშირად ლამისაა გადამწყვეტ მონაწილეობას? მაშ როგორ უნდა ავუხსნათ ქართველებმა და როგორ დავარწმუნოთ აფხაზები რომ მათი მხრიდან დამოუკიდებლობის მოთხოვნა ისტორიულად უსამართლობა და საქართველოს დამოუკიდებლობის წინააღმდეგ ბრძოლაა?
ქართველები და აფხაზები არიან ამ მიწის მკვიდრი, სრული დემოკრატიის პირობებში აფხაზეთის ავტონომიის გამოყოფა საქართველოდან შეუძლებელია (ვგულისხმომ პატიოსან რეფერენდუმს, არჩევნებს და ძალაუფლების მოპოვებისა და გამოხატვის სხვა დემოკრატიულ ფორმებს) ). მეორე მხრივ ეს მიწა გარდა ქართველებისა, აფხაზების ისტორიული სამშობლოა და მათ რა თქმა უნდა ჰქონდათ და აქვთ უფლებები, მათ შორის არჩევანის უფლება.
შეგვიძლია თუ არა ქართველებს დავუშვათ რეალობა როცა აფხაზს არ უნდა ჩენთან ერთად ცხოვრება? თუ შეგვიძლია ამის დაშვება რა პირობით? ტერიტორიის დანაწილების, გაყოფის, გადასახლებისმ გენოციდის?
რა პირობით ვიქნებით ქართველები თანახმანი აფხაზების დამოუკიდებლობას შევეგუოთ? ან ვიქნებით კი?
და მეორე მთავარი კითხვა, აქვს თუ არა რეალურად შესაძლებელობა აფხაზეთს იყოს დამოუკიდებელი თუნდაც ახლავე რომ ვაღიაროთ ქართველებმა? ხომ ცხადია რომ ის იმთავითვე რუსეთის ნაწილი გახდება ოღონდ სრული იურუდიული ფორმალობების დაცვით?
მაშ სად არის დილემიდან გამოსავალი?
რა გამოდის, აფხაზებს კიარა, ქართველებსაც რომ გვინდოდეს, აფხაზეთის დამოუკიდებლობას მაინც ვერანაირად ვერ მივაღწევთ!
როგორც კი ვცნობთ აფხაზეთის დამოუკიდებლობას (ვარაუდს ვამბობ თორემ ეს შეუძლებელია და ვერც ერთი ხელისუფლება ვერასოდეს ამ ნაბიჯს ვერ გადადგამს, ბუნებრივია გარდა საოკუპაციო ხელისუფლებისა როგორც შულავრის მთავრობა იყო) იქ ჩატარდება რეფერენდუმი ამჟამინდელი სტატუს კვოთი, თუმცა ფორმალური, და აფხაზეთი გაეროს თანხმობით მიუერთდება რუსეთს, ეს კი ნიშნავს, არ ვაზვიადებ და ალბათ დამეთანხმებით, აფხაზების გ ე ნ ო ც ი დ ს, მშვიდობიან გენოციდს, ასიმილაციას და რუსიფიკაციას.
თითქოს პარადოქსია მაგრამ აფხაზი ერის გადარჩენა გამოდის რომ მხოლოდ საქართველოს შემადგენლობაში ყოფნითაა შესაძლებელი!
უფრო მეტიც აფხაზეთის რაღაც დონეზე და რაღაც ფორმით დამოუკიდებლობა შესაძლებელია მხოლოდ საქართველოს შემადგენლობაში ყოფნით, შემდეგ საქართველოს ევროსტრუქტურებში გაწევრიანებით, დიდი სამხედრო ბლოკში შესვლით და სრული დემოკრატიისა და ოკუპაციის შიშის არარსებობის პირობებში მართლაც შეიძლება დავსხდეთ ქართველები და აფხაზები და ყველაფერზე, ვომეორებ ყველაფერზე მოვილაპარაკოთ! მოვილაპარაკოთ იმაზე რომ არასოდეს აფხაზების ფიზიკური არსებობა არ დადგება საფრთხის ქვეშ!
საქართველოს მთავარი დანაშაული ალბათ ისაა რომ მან აფხაზების შესაძლო განადგურების შანსი მისცა რუსეთს, ვერ დაიცვა აფხაზი ერი! მუჰაჯირობისას თუნდაც ილიამ მარტომ უფრო მეტი გააკეთა აფხაზი ერის დასაცავად ვიდრე მთელმა საქართველომ XX-XXI საუკუნის მიჯნაზე. დაცვა კი არა და ლამისაა ორმა ერმა გენოციდამდე მიიყვანა საქმე რუსების ხელშეწყობითა და რუსული პოლიტიკის, არც თუ ისე ძლიერი და ღრმა შრეებში დამალული პოლიტიკის, აშკარა კარნახით.
ამიტომაც ვთვლი რომ ამ უპირატესობების გათვალისწინებით შეიძლებოდა ამ კონფლიქტის ომში გადაზრდისაგან დახსნა, გადარჩენა. ამას ქართველი პიოლიტიკოსების გიგანტური, ტიტანური შრომა სჭირდებოდა, უსაზღვრო შემოქმედებით მიდგომასა და საოცარი გულწრფელობის ფონზე, ამის გამკეთებლები კი რამდენად ვიყავით, გათითოკაცოებული ქვეყანა ამაზი ფიქრი კი ალბათ არც გესიამოვნებათ მაგრამ არც გაგიჭირდებათ.
მურმან ლებანიძის ლექსშია, ალბათ გახსოვთ
და მე ვამბობ არამცა და არამც
და მე ვამბობ აფხაზეთი ჩემი...
სხვა აღქმა არასოდე გვქონია ქართველებს.
ამიტომაც არ აღმოვჩნდით მზად დიალოგისთვის ეს უნდა ვაღიაროთ, აფხაზებს კი რა, მათ არ შეეძლოთ, - მათ ამის უფლებას არავინ მისცემდა მაგრამ მაინც...
ერთადერთი გზა რითაც შეიძლებოდა ჩვენთვის აფხაზეთის წართმევა (დარწმუნებული ვარ დროებით) ყო ომი, და სწორედ ეს ერთადერთი გზა ავირჩიეთ ...
და მორიგი პოარადოქსით შეიძლება დავამთავრო, რადგან არაფერია ცის ქვეშ ახალი და ყველაფერი ღვთის ნებაა, შეიძლება რაღაც გაკვეთილი ამ ომსაც ქონდა და შეიძლება სწორედ ამ ომმა მიგვახვედროს აფხაზები და ქართველები რომ ერთმანეთს იქით გზა არა გვაქვს და იქნება სწორედ ამ ომმა უფრო შეგვაძლებინოს დიალოგი,
საუბარი მაინც ერთმანეთთან.